Ik ben Oldboy, toen ik in het park zat dacht ik om mijn hersenkronkels eens op BAF te zetten.
De mens is vergeten wat het is om mens te zijn
Veel volwassenen denken enkel aan consumeren, zichzelf bevredigen en dan verstand op nul. Ze zijn zelf niet in staat om na te denken omdat ze daar niet mee om kunnen gaan, het ligt in conflict met hun bestaan. Wat is dat eigenlijk, ethiek en waarden? Komt dat uit een boek? Bij mij komt dat uit mezelf, ik heb dat uit mezelf geleerd. Door vallen en opstaan, door verlies, lijden en onzekerheid. Het is wie ik ben en dat is mijn identiteit, mijn kern. Dat is dat ik het leven koester. Dat ik het leven probeer te begrijpen zonder te oordelen en dat ik dat nooit opgeef. Ik heb geleerd niet te verafgoden want een groot muzikant kan ook een complete idioot zijn. De grootste filosoof kan ook de grootste idioot zijn, het is maar hoe je het bekijkt. De dakloze in de straat kan mij evengoed een inzicht geven. Ik heb ook geleerd te kijken naar intentie en niet enkel de inhoud. Filosofie is voor mij geen wedstrijd, het is elkaar verrijken met ideeën. Dus als een collega filosoof eens op zijn bek gaat hoef je hem niet na te schoppen maar moet je hem juist aanmoedigen. Ergens zijn we allemaal op zoek en op een zekere manier filosoof.
Als je filosofeert denk dan eens goed na over je intentie, waarom probeer je iets te ontkrachten of te bewijzen, denk je dat we zo weer mens kunnen worden? Kijk eens goed in de spiegel en vraag je eens af of je echt zo vol moet zijn van jezelf. Denk maar eens aan wat je echt weet. Jezus huilde voor de mens, als hij hier nu zou zijn huilt hij een rivier. Dat is echter onmogelijk, maar ik kan er toch iets uit leren ook al ben ik niet gelovig. Daarom steek ik mezelf ook nooit in een vakje.
Onze wereld is nog decadenter geworden dan het Romeinse rijk. Het loopt vol met gebroken mensen, mensen die zich moeilijk kunnen uiten en leven in angst. Moet ik ze daarom verwerpen? Ik probeer ze te begrijpen, ik kan er misschien nog iets uit leren. Jij daar met je machine, denk je dat de technologische wildcard ons gaat redden? Denk je dat de kille machine taal ons terug mens kan maken? Of jij daar uit de kerk van de kwantummechanica, denk je dat je nieuwste formule ons een beter mens kan maken? Hoe kan ik de wereld beter begrijpen? Kan het inzicht in het lijden van een ander mij iets bijleren? Filosofie is niet enkel denken, het is contact proberen te maken met het ongekende, het is een ontdekkingstocht. Het is emotie en gevoel. Het is jezelf kwetsbaar durven opstellen. Als jij een kind ziet lijden op het nieuws, hoe voel jij je dan? Kan je daarvan iets leren over jezelf?
Eén van de grootste invloeden in mijn leven was Melanie van Brugge. Poëzie was haar passie. Daarom heb ik haar poëzie in een tekst gegoten. Het kan een mens doen nadenken, ik bekijk het ook een beetje als filosofie en een beetje als Tao. Voor mij was het confronterend maar ik heb nu altijd iets van haar dichtbij. Ik hoop dat ze zo kan verder leven in de gedachte van een ander. Het zijn haar zinnen en woorden, ik heb ze enkel op een andere manier geplaatst.
Opgezwolgen door de nacht, die verbrokkeld was door de vele pauzes en slaapgebrek. De stilte kwam boven het stadslawaai uit en gaf steeds een weldoende kracht. Als een waterval in de winter die onstuimig bruist. Ik ging ervan zweten, ook al was de temperatuur onder nul. Overal waar ik was uitgeweken hapte ik naar lucht, in en uit, tot ik mij beter voelde. Als een vroege vogel, ontwaakte ik in ademnood. Mijn angst verdwijnt als zij er is. Ze wist het, mijn onecht bestaan, zonder dat ik er haar ooit iets meer over had gezegd dan een luttele hint. Ze was de mooiste vrouw die ik ooit gezien had, zo zacht, het leek of ze luchtledig was, een fantasie. Ze was echt, omhuld in een fijn standvastig mens. Ze droeg de lichtblauwe baljurk van toen ik haar voor het eerst opmerkte. Ze had handen die zo teder waren dat ze doorschijnend leken. Het was de eerste keer dat ik haar gezicht zag. Toen ik haar iets wou zeggen was ze al halverwege verdwenen. Ik treur niet en droom van een handvol lef, lieftallig aangereikt door haar langs fluisterende engeltjes. Ik hou oneindig van haar omdat zij van mij houden, omdat er voor mij vette jaren blijven gevolgd door loze woorden. Haar ogen kijken naar de luxe en rust voor mezelf, haar aandacht als zijde om mijn vingers wetende dat dankbaarheid voor alles geld.
De volgende dag was ik laat wakker, de radio speelde nog nadat ik gisteren met een fles single malt de treurige ochtend tegemoet ging. Waarom deed ik het anders dacht ik, het weegde zwaar onbegrepen te zijn, eenzaamheid is voor mensen die zichzelf loochenen. De koeien waren weg naar de stad en ik tuurde naar de hemel. Alleen ik wist hoe de volgende dagen zouden evolueren. De complexe afspraak met enkel mezelf. De dwaling in mijn geest om het werkelijke spoor af te houden vergde een eindeloze inspanning. Mondeling, zo vol liefde en ritme, uit respect. Soms gepest door eigen vernuft, de verzinsels kende ik exact, grommend uit de diepte. Vrienden die dwars door me leken te kijken kwamen minder over de vloer naarmate ik in een dal zonk. Apathisch had ik voor me uit gekeken en met moeite geluisterd naar hun levensverhalen. De gordijnen waren al dicht en het enthousiaste lyrische draaiboek werd een trieste zakelijke sleur.
Waar deze waarheid was begraven wist ik niet. Het was een soep van bewogenheid die ik als jongetje voelde in de grote wereld. Het leed dat zich ontaarde prikte mij in de ogen tot ze op hun plaats zaten. Jouw koestering van die alwetende blik van het fenomeen stelden me steeds gerust. Soms gaf je me de indruk open te zijn, je kon elk onderwerp aansnijden zonder het uit de weg te gaan. Eigenlijk was dit slechts een blijk. Het leven is een bewuste keuze en een aaneenschakeling van dwalingen. Ik bevestigde onze vriendschap, het voorrecht als de wind goed zit.
Bibberend in mijn handen, je ziet je traject beschreven en de dorre struiken die er vroeger roodbruin uitzagen. De reis is al minder zwaar, je had al geoefend, dat was toen. Ik vraag je waar je mee bezig bent, met het uitschrijven van je toekomstige stappen. Je ging dood, maar niet zonder te zeggen hoe sommige klokken luiden en wiens zinnen niet voldoende zijn om het via de vrede te winnen. Ik verstop me in mezelf. Het sneeuwde dikke vlokken, de radio speelde nog, de volle maan bescheen het licht. Er was nu enkel een wit tapijt, het was alles wat ik zag. Haar zachtheid maakte mij rustig. De modder van de avond lag nu verborgen. Het ritme, de traagheid waarmee de zachte winterkristallen zich naar de grond wierpen maakten mij slaperig. Iets waar ik mij niet langer tegen verzette.
Op school was ik gedesinteresseerd en overmatig afwezig. Er was die existentiële angst in mijn kinderhart om gekend te zijn door onbekenden. Ik probeerde te ver vooruit te denken en zag jouw telkens op de juiste plek zonder het te beseffen. Het kind dat mijn wereld zou bedotten, dat plannen maakte terwijl niemand iets vermoedde. Inspiratie halen uit boeken waarvan niemand dacht dat een kind van mijn leeftijd ze las en begreep. Vluchten was het, steeds verdere treinhaltes nemen, andere bibliotheken, andere namen op verschillende lidkaarten. Het kind las, vroeg uitleg aan argeloze assistenten en kloosterzusters in bibliotheken. Ik leerde vroeg onthouden en ontwikkelde een zeer verfijnde woordenschat. De droom die ik leefde slorpte beetje bij beetje mijn eigen identiteit op. Het spel was te geacteerd dat ik werd meegezogen in mijn eigen bedrog.
In de spiegel tuurde mijn gezicht doordringend en ik dacht aan mijn toekomst, mijn echte leven, er was dan ook niemand die wist. De rol eiste verwarring die ik met alcohol verdronk, thuis en altijd alleen dacht ik aan wie ik werkelijk was, lang geleden. De fles was leeg. De drang om op te schrijven wat ik niet wilde vergeten welde op. In mezelf herhaalde ik mijn naam en het doel. Alleen met mijn waarheid, die niemand me kon afpakken. Het geduld dat ik moet aanleggen om mijn eigen plan te volgen maakte mij rustig en punctueel. Ik loop langs de zee. Het zand knarste tussen mijn tanden, net als toen ik aan de rand van de woestijn had gewoond met mijn Arabische volbloed, het paard kende de weg. Het sluizen van het water en de zandkorrels onder mijn voeten maakt me verbonden met de aarde en geeft een verfrissend gevoel. Plots kwam het over mij, het kind in mij dat zich verborgen hield. We liepen hand in hand. We glimlachten naar elkaar en gingen iets drinken op de dijk. Daarna liepen we het strand af, we vertrokken zoals we erbij stonden. Later woei het zand op, kilometers langs blote voeten, de zon straalde. Net als ik denk aan de reiger die hier soms vertoeft, slaat hij de vleugels uit en begint aan zijn tocht langs het water.
Als de groten denkt het kind Als het kind denken de groten
Als vrijheid is als botsende wolken die aarde doen daveren
Een inspiratiebron van mij is Tao, ik heb er al veel kracht uit gehaald, daarom wil ik ook kort eens uitleggen wat het voor mij betekent, met ouder te worden leer ik het wel meer los te laten maar ik wil toch eens mijn eigen indruk geven,
Tao Te Ching, (De kunst van de harmonie)
Lao Tse heeft nog altijd een grote invloed is op de wereld, hij is in mijn ogen een perfect voorbeeld van zelfrealisatie. Lao Tse is nogal gehuld in mysterie. Als dat zijn echte naam is tenminste. Legendes zeggen zelf dat hij gedwongen was om zijn kennis op te schrijven voor hij verdween in het niets. Dat vind ik echt wel een prestatie voor iemand die al 2600 jaar dood is. Tao heeft een natuurlijke ongedwongen aantrekkingskracht op me. Tao kan volgens mij zeer ruim geïnterpreteerd worden, je hoeft dat ook niet uitvoerig te bestuderen om een beetje te snappen hoe het werkt, met een paar simpele voorbeelden kun je het al ver schoppen. Miljoenen mensen voelen zich er tot aangetrokken zonder dat het echt gepromoot word en iedereen kan zijn eigen interpretatie geven, dat is één van de grote krachten van Tao. Het kan je helpen om je eigen identiteit en persoonlijkheid te ontwikkelen en leren voor jezelf na te denken want het is niet gebonden. Het is en blijft wel een instrument om te denken, het is geen wondermiddeltje en uiteindelijk moet je het zelf doen.
Tao is geschreven in oud klassiek Chinees, er is een brede interpretatie mogelijk maar eigenlijk is dat overbodig, het is belangrijker om er mee bezig te zijn en er zelf over na te denken in plaats van punten en komma’s te analyseren, ik steek Tao niet in een vakje, dat is trouwens onmogelijk, voor mij kan alles wel een verband hebben met Tao of een bepaald inzicht geven. Als het je interesseert geef jezelf dan de mogelijkheid om er op een flexibele manier mee om te gaan. Probeer je niet vast te houden aan bepaalde structuren van denken maar durf los te laten en wees creatief. Je kan veel inspiratie vinden in de natuur bijvoorbeeld. Zit je vast laat het dan eventjes bezinken het is belangrijk een balans te vinden.
“Hoe leger iets is, hoe voller het is,”
Een leuk voorbeeldje, als je de Tao beter leert kennen kun je uiteindelijk zelf gemakkelijk paradoxen en tegengestelden verzinnen, het is een kwestie van fantasie en creativiteit. Hier kun je de link leggen naar in de leegte zitten. Een variant kan bijvoorbeeld zijn, zit ik in de leegte of zit de leegte in mij? De tegengestelden die zich dan vormen hebben veel te maken met hoe je dingen bekijkt. Tao toont op de eerste plaats dat er ruimte is. Je zou kunnen zeggen dat de leegte er is omdat jij dat zo ervaart en omdat er een gebrek aan mogelijkheden is, dat inzicht geeft je uiteindelijk de mogelijkheden om er iets aan te doen. Dat is bijvoorbeeld een manier om het te bekijken. Als je meer inzicht krijgt kun je veel objectiever zijn over jezelf en gemakkelijker bepalen wat belangrijk is en wat niet, waar je werkelijk naartoe wil en op welke manier je zin wil geven aan je leven. Neem tegengestelden niet te letterlijk op, door de dualiteit ervan kan je soms op een abstracte manier verbanden beginnen zien die je oorspronkelijk niet zag, dat heeft veel te maken met je ingesteldheid en creativiteit. Het is een goeie training voor de geest om dingen op andere manieren te bekijken. Doe het op je eigen tempo, ongedwongen. Tao kan soms verwarrend zijn als je er teveel op gefixeerd bent, soms moet je het eventjes kunnen loslaten.
Bij mij ligt de nadruk vooral op hoe ik naar iets kijk en met welke ingesteldheid, het kan veel inzicht geven in mezelf en anderen. Ik sta nu en dan even stil bij het denken om de werkelijke motivatie en oorsprong van een gedachte te bepalen. Uiteindelijk leer ik dat niets absoluut is, dat alles afhankelijk is van hoe ik naar iets kijk en hoe ik me voel. Ik kan er angst mee overwinnen en rust vinden, vertrouwen krijgen omdat ik steeds meer inzicht krijgt in mezelf. Het kan aantonen dat sommige fouten kunnen gemaakt worden zonder dat ik me daar druk over hoef te maken en dat dat ook geen gevolgen heeft. Tao leert me het onzekere aanvaarden en toont me andere perspectieven, hoe meer ik het onzekere aanvaard hoe beter ik erop voorbereid zal zijn.
Ook negatieve ervaringen kunnen een positieve gevolg hebben als je ze anders bekijkt. Het geeft de mogelijkheid om te veranderen en de persoon te zijn wie je wil zijn. Het leert mij om niet te oordelen over iemand anders en iedereen als gelijk te behandelen. Het leert me conflicten en frustraties op te lossen die mijn innerlijke consumeren. Het toont me welke invloeden bepalend zijn geweest in mijn leven. Een andere manier om inzicht te krijgen in mezelf is praten en ideeën uitwisselen. Ik denk goed na hoe ik dat doe. Soms is de beste manier om iets over te brengen een voorbeeld van iets dat uit jezelf komt en niet vanuit de logica. Op een ongecompliceerde manier en vanuit de kern, zonder dat ik me zorgen moet maken. Het is kwestie van geloven in mezelf en weten dat ik niets hebt te verliezen, dat ik niet moet toe geven aan onzekerheid of collectieve angst. Flexibel zijn mijn gedachten maar standvastig zijn mijn waarden, ik heb al het leven lief, ik wijk daar niet vanaf, het komt uit mezelf, het is wie ik ben, het is mijn werkelijke identiteit. Ik kan me zo identificeren en daar veel kracht uit halen.
“Kennis is alomtegenwoordig, je hoeft het alleen te zien, ontvangen en interpreteren. Zonder inzicht in jezelf krijg je geen inzicht in iets anders, inzicht in jezelf komt uit jezelf en nergens anders.”
Voor mij is dit één van de belangrijkste elementen, het is niet enkel denken maar het gaat hand in hand met een ingesteldheid die je in staat stelt om te groeien en te leren. Tao is beleven, de weg bewandelen. Tao is eerder doen dan denken, het is vallen en opstaan en jezelf opnieuw uitvinden op een creatieve manier,
Het is zoeken naar andere mogelijkheden en ervaringen om zo inzicht te krijgen in jezelf. Het is bewustzijn dat je van ieder persoon of situatie iets kan bijleren met de juiste ingesteldheid, zelf al is het iets negatief. Ik probeer werkelijk contact te maken zonder bijbedoelingen of intenties. Ik probeer inzicht te krijgen hoe iemand denkt en zich voelt door mezelf aan te passen op een spontane manier, ongedwongen en zonder te oordelen en zonder onverschillig te zijn. Het is niet enkel denken maar blijven werken aan mijn ingesteldheid. Ik blijf mezelf uitdagen om verwonderd te kunnen zijn, om inspiratie op te doen en creatief te zijn. Ik denk waarom ik ben zoals ik ben, waarom ik denk zoals ik denk, Ik laat me niet leiden door onzekerheid of angst of dogma’s en doe daar afstand van. Ik bekijk niets als vanzelfsprekend en blijf vragen stellen.
Zo dat was het dan voor nu,
Of toch niet, nog één verhaaltje,
Een verhaaltje,
Haar,
Ze ziet me graag want ze laat me leven. Haar lijden is, kan niet worden beschreven, het was de toegang tot de poort. Ze kon zichzelf niet breken. Ze werd gedragen in de weerpiegeling van een universum. Zij is de wachter tot de poort. Je krijgt enkel toegang als zij dat wil, niemand zal het doen zonder haar toestemming. Ze heeft me goed getraind, al de knopen uit mijn hoofd gehaald. Ik heb haar gekend en ik verdronk in een rivier van bloed en tranen tot ik opnieuw tot leven kwam en mezelf opnieuw uitvond. Met de houvast van enkel een sprankeltje hoop. Ze heeft veel vormen, sommigen noemen haar een flits, anderen een oceaan. Zij is de weg. Alles heeft een plaatsje voor haar. De slag van de vleugel van een vlinder kan me de weg tonen. Mijn manier, met haar hulp. Duizenden of miljarden jaren geleden werd ze alles en niets. De ruwe diamant stapte door de poort in de vallei en realiseerde zichzelf. Ze had controle. Ze maakte de hel haar eigen, iets zo verschrikkelijk dat het de verbeelding overstijgt maar met balans voor alles wat puur is. Op haar laatste hartslag was haar lichaam slechts een omhulsel geworden van iets oneindig groot, haar bewustzijn, dat alomtegenwoordig contact. Wat ze van plan is weet niemand, ze is, woorden zijn stenen in een zwart gat om haar te beschrijven.